جایگاه ابزارهای ادبی – بلاغی در فهم واژگانی قرآن در روایات تفسیری اهل بیت (ع)

قرآن کریم.

ابن ابی‌الحدید، عزالدین. ( 1338ش). شرح نهج‌البلاغه. قم: کتابخانه آیت الله مرعشی.

ابن بابویه، محمد بن علی. (1377ش). معانی الاخبار. تهران: نشر دار الکتب السلامیه.

_____________. (1378ش). عیون اخبار رضا. ترجمه نجفی. تهران: نشر جهان.

ابن سیده، علی بن اسماعیل (1412ق.). المحکم المحیط الاعظم. چ1. بیروت: دار الکتب العلمیه.

ابن فارس، احمد. (بی‌تا). معجم مقاییس اللغه. تحقیق هارون عبدالاسلام، قم: مکتب الاعلام الاسلامی.

ابن‌بابویه، محمد بن علی. (1385ش). علل الشرایع. نجف: مکتبه الحیدریه.

_____________. (1389ش).  توحید. یعقوب جعفری. قم: نسیم کوثر.

بحرانی، سیدهاشم. (1416ه-ق). البرهان فی تفسیرقرآن. قم: انتشارات قسم الدراسات السلامیه-موسسه البعثت قم.

حویزی، عبد العلی. (1415 ه-ق).  نور الثقلین. تهران: انتشارات اسماعیلیان.

حویزی، عبد العلی (1389ش). نور الثقلین. ترجمۀ عقیقی بخشایشی. قم: چاپ و نشر نوید اسلام.

خراسانی، محمد کاظم. (1375ش). کفایه‌الاصول. قم: مکتبه اعلام اسلامی.

دهخدا، علی اکبر. (1373ش).  لغت نامه دهخدا. تهران: چاپ و نشر دانشگاه تهران.

راد، علی و مهدی خوشدونی. (1395ش). «روش‌شناسی تفسیر واژگانی اهل بیت با محوریت روایات تفسیری اصول کافی». پژوهش‌های زبان شناختی قرآن ش1. (صص87-108).

رجبی، محمود. (1387ش). «مجموعه مؤلفان :علی اکبر بابایی، غلامعلی عزیزی کیا. مجتبی روحانی راد». روش شناسی تفسیر قرآن، انتشارات سمت.

سیوطی، جلال‌الدین. (1376ش).  الاتقان فی علوم القرآن. تهران: انتشارات امیر کبیر.

شاکر، محمدکاظم. (1418ه.ق.). روش‌های تاویل قرآن. قم: انتشارات دفترتبلیغات حوزۀ علمیه.

شاکر، محمدکاظم. (1382ش). مبانی وروش‌های تفسیری. قم: مرکزجهانی علوم اسلامی.

طبرسی، ابوعلی الفضل بن الحسن. (1378ش).  مجمع البیان. تهران:  موسسه انتشارات فراهانی.

طیب حسینی، محمود. (1392). درآمدی بر دانش مفردات قرآن. چ2 قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.

عطاردی، عزیزالله. (1384ش). مسند الامام صادق. ج7. چ ا. قم: انتشارات: عطارد.

علوی مهر، حسین. (1381ش). روش‌ها و گرایش‌های تفسیری. قم: انتشارات اسوه.

عیاشی، ابونصر محمد بن مسعود. (1380ش). تفسیر عیاشی. تهران: انتشارات مکتب العلمیه الاسلامیه.

فرشچیان، رضا. (1382ش). «تفسیر قرآن و روش‌های آن در نگاه امام علی». مجله مصباح. شماره 48. صص69-92.

فیض کاشانی، ملامحسن. (1418ه-ق). الاصفی فی تفسیر القرآن. قم: مرکز انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی.

_____________. (1388ش). الصافی. ترجمۀ عبدالرحیم عقیقی بخشایشی. قم: نشر نوید اسلام.

_____________. (1371ش). نوادر الاخبار فی ما یتعلق باصول الدین للفیض. تهران: موسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی.

قرشی، سید علی اکبر. (1377ش). تفسیراحسن الحدیث. تهران: نشر بنیاد بعثت.

قرطبی، محمد بن احمد. (1430ه.ق.). جامع  الاحکام القرآن. بیروت. لبنان: نشر دارالکتاب العربی.

قمی، علی بن ابراهیم. (1367ش). تفسیر قمی. قم: دارالکتاب.

کریمی‌نیا، مصطفی. (1382ش). «روش های تفسیری مورد تایید اهل بیت»، مجلۀ معرفت. شماره 71. صص26-34.

کلینی، محمد بن یعقوب.(1365ش).  الکافی. تهران: انتشارات دارالکتب اسلامیه.

_____________. (1404ه-ق).  الکافی. تهران: انتشارات دارالکتب اسلامیه.

مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى‏. (1403 ق‏). بحار الأنوار. محقق / مصحح: جمعى از محققان‏. بیروت: دار إحیاء التراث العربی.‏

رمضان، عبدالتواب. (1367ش). مباحثی در فقه اللغه عربی. ترجمۀ حمید رضا شیخی. مشهد: انتشارات آستان قدس رضوی.

معلوف، لوئیس. (1390ش). المنجد. ترجمۀ محمد بندریگی. قم: انتشارات پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.

مؤدب، سید رضا. (1388ش). مبانی تفسیر قرآن. قم:  انتشارات دانشگاه قم.

_________. (1390ش). روش‌های تفسیر قرآن. قم: انتشارات دانشگاه قم.

میرجلیلی، علی محمد. (1389ش). تاثیر قرآن در پیدایش و پیشرفت علوم ادبی. قم: بوستان کتاب.

ناصح، حسین. (1387ش). اعتبار و کاربرد روایات تفسیری. تهران: بوستان کتاب.

نعمانی، محمد بن ابراهیم. (1397ه-ق). الغیبه. تهران: انتشارات مکتبة الصدق.

نقیب‌زاده، محمد. (1384ش). «منابع ادبی و نقش آن در تفسیر»، مجله معرفت، شماره 96. صص109-118.