| تعداد نشریات | 61 |
| تعداد شمارهها | 2,226 |
| تعداد مقالات | 18,190 |
| تعداد مشاهده مقاله | 55,980,638 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 29,027,778 |
تاثیر الگوی آموزش خوشبینی به روش ایفای نقش بر کاهش افسردگی نوجوانان دختر کمبینا | ||
| روانشناسی افراد استثنایی | ||
| مقاله 6، دوره 6، شماره 21، اردیبهشت 1395، صفحه 119-135 اصل مقاله (489.65 K) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22054/jpe.2016.5284 | ||
| نویسندگان | ||
| اکرم هدیپور* 1؛ آرزو شاهمیوه اصفهانی2؛ سالار فرامرزی3 | ||
| 1کارشناس ارشد روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی | ||
| 2دانشجوی دکتری روانشناسی و آموزش کودکان با نیازهای خاص | ||
| 3استادیار گروه روانشناسی و آموزش کودکان با نیازهای خاص | ||
| چکیده | ||
| هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر الگوی آموزش خوشبینی به روش ایفای نقش بر کاهش افسردگی نوجوانان دختر کمبینای شهر تهران بود. پژوهش با روش نیمه آزمایشی و طرح پیشآزمون- پسآزمون با گروه گواه انجام شد. تعداد 20 دختر نوجوان کمبینای افسرده که در مقطع راهنمایی مدرسه نابینایان نرجس تهران در سال تحصیلی 92- 1391 مشغول به تحصیل بودند، با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. شرکتکنندگان گروه آزمایش طی ده جلسه یک ساعته بهصورت گروهی آموزش ایفای نقش را دریافت کردند، اما به گروه گواه آموزشی در این زمینه داده نشد. دادههای پژوهش بهوسیله آزمون افسردگی کودکان و نوجوانان جمعآوری و با آزمون تحلیل کوواریانس تحلیل شد. نتایج نشان داد آموزش خوشبینی به روش ایفای نقش در کاهش افسردگی نوجوانان کمبینا تاثیر معنادار داشته است. بنابراین، میتوان نتیجه گرفت که آموزش خوشبینی به روش ایفای نقش میتواند بر کاهش افسردگی نوجوانان کمبینا تاثیر نسبتاً پایداری داشته باشد. | ||
| کلیدواژهها | ||
| افسردگی؛ ایفای نقش؛ خوشبینی؛ کمبینا | ||
| مراجع | ||
|
آخوندی، ن. (1392). روانشناسی راهنمایی و مشاوره. تهران: دانشگاه پیام نور. آرتر، ک؛ ماسن، ه؛ مککال، س؛ مکلیندن، م؛ و استون، ج. (1999). کودکان با آسیب بینایی و آموزش تلفیقی. ترجمه احمدپناه، م. (1383). تهران: دانژه. افروز، غ. (1391). مقدمهای بر روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی. تهران: دانشگاه تهران. بهراد، م. (1388). بررسی اثربخشی آموزش خوشبینی بر سلامت روانی در دانشجویان دختر دانشگاه یزد، پایاننامه کارشناسی ارشد منتظر نشده، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه اصفهان. خداپناهی، م. ک. (1391). انگیزش و هیجان. تهران: سمت. رهگوی، ا؛ ابراهیمیبلیل، ف؛ خانکه، ح؛ رهگذر، م؛ و رضایی، ا. (1385). تاثیر پسیکودراما بر افسردگی زنان بستری مبتلا به اختلال روانی با سیر طولانی. دو فصلنامه پژوهشات علوم رفتاری، 4(1 و 2)، 71- 76. زارب، ژ. م. (1992). ارزیابی و شناخت- رفتاردرمانی نوجوانان. ترجمه خدایاریفرد، م؛ و عابدینی، ی. (1383). تهران: رشد. زارعی، ا. (1389). بررسی اثربخشی آموزش سبک اسنادی خوشبینانه بر میزان علایم افسردگی دانشآموزان دختر 10 تا 13 سالهی شهرستان شوش دانیال، پایاننامه کارشناسی ارشد منتشر نشده، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه اصفهان. ساعتچی، م؛ کامکاری، ک؛ و عسگریان، م. (1389). آزمونهای روانشناختی. تهران: ویرایش. سجودی، ف؛ و مخاطبی اردکانی، م. (1386). بررسی نظام مبتنی نمایش رادیویی. مجله زبان و زبان شناسی، 3(1 و 5)، 73-87. سلیگمن، م. ا. پ؛ رایویچ، ک؛ جیکاکس، ل؛ و گیلهام، ج. (1996). کودک خوشبین. ترجمه داورپناه، ف. (1388). تهران: رشد. سیف، ع. (1383). تغییر رفتار و رفتار درمانی نظریهها و روشها. تهران: دوران. عریضی، ه؛ و فرهانی، ه. (1387). روش های کاربردی پژوهش در روان شناسی بالینی و مشاوره. تهران: دانژه. عسگری، ا. (1384). تاثیر آموزش مهارتهای زندگی و نقشگزاری روانی (پسیکودرام) بر تغییر نگرش دانشآموزان دبیرستآنهای شهر خرم آباد نسبت به اعتیاد در سال تحصیلی۸۳-۸۴، پایاننامه کارشناسی ارشد منتشر نشده، دانشگاه آزاد خوراسگان. کرک، س. ا؛ و گالاگر، ج. ج. (1988). آموزش و پرورش کودکان استثنایی. ترجمه جوادیان، م. (1382). مشهد: آستان قدس رضوی. کنشلو، ن؛ لطفیکاشانی، ف؛ و محمودنیا، ع. (1386). تاثیر اجرای نقشگزاری روانی بر ویژگیهای روانی بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا. روانشناسی کاربردی، 3(1)، 62- 80. لیهی، ر. ل. (2003). تکنیکهای شناخت درمانی (راهنمای کاربردی برای متخصصان بالینی). ترجمه حمیدپور، ح؛ و اندوز، ز. (1389). تهران: ارجمند. مش، ا. ج؛ و ولف، د. ا. (2008). روانشناسی مرضی کودک. ترجمه مظفری مکیآبادی، م؛ و فروعالدین عدل، ا. (1389). تهران: رشد. ملازمانی، ع؛ و فتحیآشتیانی، ع. (1387). تاثیر آموزش به شیوه ایفای نقش بر بهبود تصور از خود نوجوانان. مجله علوم رفتاری، 2(1)، 61- 66. نریمانی، م؛ بیابانگرد، ا؛ و رجبی، س. (1385). بررسی کارآمدی روان نمایشگری بر بهبود بخشی مهارتهای اجتماعی و عزت نفس دانشآموزان نارساخوان. پژوهشکده کودکان استثنایی، 6(2)، 623- 638. هاردمن، م. م؛ درو، گ. ج؛ و اگن و. (2002). روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی (جامعه، مدرسه و خانواده). ترجمه علیزاده و همکاران. (1389). تهران: دانژه. هالاهان، د. پ؛ و کافمن، ج. م. (1994). کودکان استثنایی مقدمهای بر آموزشهای ویژه. ترجمه جوادیان، م. (1390). مشهد: آستان قدس رضوی. Baim, C., Burmeister, J., & Maciel, M. (Eds.). (2013). Psychodrama: Advances in theory and practice (Vol. 2). Routledge.
Burns, D. D., & Beck, A. T. (1978). Cognitive behavior modification of mood disorders. In Cognitive behavior therapy (pp. 109-134). Springer US.
Cazeaux, C. (2005). Phenomenology and radio drama. The British Journal of Aesthetics, 45(2), 157-174.
Dogan, T. (2010). The effects of psychodrama on young adults’ attachment styles. The arts in psychotherapy, 37(2), 112-119.
Fekete, A., & Fekete, Z. (2012). The psychologist role in oncology. Journal of Radiotherapy and Medical Oncology, 18(1), 27-29.
Hamamci, Z. (2006). Integrating psychodrama and cognitive behavioral therapy to treat moderate depression. The Arts in Psychotherapy, 33(3), 199-207.
Hamamci, Z. (2002). The Effect of Integrating Psychodrama and Cognitive Behavioral Therapy on Reducing Cognitive Distortions in Interpersonal Relationships. Journal of Group Psychotherapy, Psychodrama & Sociometry.
Jaycox, L. H., Reivich, K. J., Gillham, J., & Seligman, M. E. (1994). Prevention of depressive symptoms in school children. Behaviour research and therapy, 32(8), 801-816.
Kempen, G. I., Ballemans, J., Ranchor, A. V., van Rens, G. H., & Zijlstra, G. R. (2012). The impact of low vision on activities of daily living, symptoms of depression, feelings of anxiety and social support in community-living older adults seeking vision rehabilitation services. Quality of life research, 21(8), 1405-1411.
Mindoljević Drakulić, A. (2011). Clinical and No-Clinical Setting Specificities in First Session Short-Term Psychotherapy Psychodrama Group. Collegium antropologicum, 35(1), 173-179.
Moreno, J. L. (1946). Psychodrama and group psychotherapy. Sociometry, 9(2/3), 249-253. Nyman, S. R., Gosney, M. A., & Victor, C. R. (2009). Psychosocial impact of visual impairment in working age adults. British Journal of Ophthalmology, bjo-2009. Pinquart, M., & Pfeiffer, J. P. (2012). Psychological adjustment in adolescents with vision impairment. International Journal of Disability, Development and Education, 59(2), 145-155.
Rees, G., Mellor, D., Holloway, E. E., Sturrock, B. A., Hegel, M. T., Casten, R., & Keeffe, J. E. (2013). Integrated depression management: a proposed trial of a new model of care in a low vision rehabilitation setting. Ophthalmic epidemiology, 20(5), 321-329.
Sawyer, M. G., Harchak, T. F., Spence, S. H., Bond, L., Graetz, B., Kay, D., & Sheffield, J. (2010). School-based prevention of depression: A 2-year follow-up of a randomized controlled trial of the beyondblue schools research initiative. Journal of Adolescent Health, 47(3), 297-304.
Tabrett, D. R., & Latham, K. (2011). Factors influencing self-reported vision-related activity limitation in the visually impaired. Investigative ophthalmology & visual science, 52(8), 5293-5302.
Thurston, M. (2010). An inquiry into the emotional impact of sight loss and the counselling experiences and needs of blind and partially sighted people. Counselling and Psychotherapy Research, 10(1), 3-12.
Vyskocilova, J., & Prasko, J. (2012). Emotional processing strategies in cognitive behavioral therapy. Activitas Nervosa Superior Rediviva, 54(4), 150-158.
| ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 1,734 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 1,012 |
||