اثر رشد اقتصادی بر پایداری محیط زیست در ایران: کاربرد شاخص ردپای بوم‌شناختی

تشکینی احمد (1384)، اقتصادسنجی کاربردی به کمک Microfit، تهران: موسسه فرهنگی هنری دیباگران.

تیموری ایرج و امیر محمدیفر (1394)، «بررسی روند تغییرات ردپای اکولوژیکی سوختهای فسیلی استانهای کشور 1388-1378»، آمار، 14، صص 46-40.

تیموری. ایرج، فاطمه سالاروندیان و کرامت‌الله زیاری (1393)، «ردپای اکولوژیک گاز دی اکسید کربن سوختهای فسیلی شهر شیراز»، فصلنامه تحقیقات جغرافیایی، شماره 1، 29، صص 204-193.

جمعه­پور محمود، حسین حاتمی‌نژاد و سارا شهانواز (1392)، «بررسی وضعیت توسعه­ پایدار شهرستان رشت با استفاده از روش جای پای اکولوژیک»، پژوهش­های جغرافیای انسانی، شماره 3، صص 208-191.

خاکپور براتعلی، محمدرحیم رهنما و هادی دماوندی (۱۳۹۳)، «کاربرد روش جای پای اکولوژیکی در ارزیابی پایداری توسعه شهری نمونه موردی: شهر ساری»، اولین کنفرانس ملی جغرافیا، گردشگری، منابع طبیعی و توسعه پایدار، تهران. موسسه ایرانیان، قطب علمی برنامه ریزی و توسعه پایدار گردشگری دانشگاه تهران.

رضی داود (1394)، «سنجش و تحلیل ردپای بوم‌شناختی (مطالعه موردی شهرستانهای استان مازندران)»، فصلنامه مطالعات برنامهریزی شهری، سال سوم (10)، صص 125-103.

شاهینیفر مصطفی و میرسالار حبیبی (1395)، «کاربرد روش ردپای اکولوژیک در ارزیابی جغرافیایی ناحیهای (مطالعه موردی: شهرستان کرمانشاه)»، آمایش محیط، 32، صص 62-41.

صرافی مظفر (1379)، «شهر پایدار چیست؟»، فصلنامهمدیریتشهری، 4 ، صص 10-6.

مولائی. مرتضی، بشارت. احسان (1394)، بررسی ارتباط بین تولید ناخالص داخلی و ردپای اکولوژیکی به عنوان شاخص تخریب محیطزیست، تحقیقات اقتصادی. ش 4، 50، صص 1033-1017.

نوفرستی. محمد (1378)، ریشه واحد و هم جمعی در اقتصادسنجی، چاپ اول، تهران: انتشارات مؤسسه فرهنگی رسا.

 

Asici, A. A. and S. Acar (2016), “Does Income Growth Relocate Ecological Footprint?”, Ecological Indicators, 61 (2): 707-714.

Bagliani, M., G. Bravo and S. Dalmazzone (2008), “A Consumption-Based Approach to Environmental Kuznets Curves Using the Ecological Footprint Indicator”, Ecological Economics, 65, 650-651.

Banerjee, A, J. Juan, J.W. Dolado, Galbraith and D. Hendry (1993), “Co-integration, Error-correction, and the Econometric Analysis of Non-stationary Data”, Advanced Texts in Econometrics, Oxford, UK: Oxford University Press.

Banerjee, A., , j. j. Dolado and R. Master (1992), “On Simple Tests for Co-integration: The Cost of Simplicity”, Bank of Spain Working Paper, No: 9302.

Charfeddine, L., and Z. Mrabet (2017), “The Impact of Economic Development and Social-political Factors on Ecological Footprint: A Panel Data Analysis for 15 MENA Countries”, Renewable and Sustainable Energy Reviews. 76: 138–154.

 Cornelia, P.G (2014), “True Cost Economics: Ecological Footprint”, Procedia Econ, Fin.8, 550–555.

Galli, A., J.Kitzes, V. Niccolucci, M. Wackernagel, Y. Wada and N. Marchettini (2012), “Assessing the Global Environmental Consequences of Economic Growth Throughthe Ecological Footprint, A Focus on China and India”, Ecological Indicators, 17, 99-107.

Global Footprint Network (2012), “National Footprint Accounts”, 2011 Edition. Retrieved from http://www.footprintnetwork.org.

Hervieux, M.S. and O. Darné (2014), “Production and Consumption-Based Approaches for the Environmental Kuznets Curve in Latin America using Ecological Footprint”, Document de Travail Working Paper.

Hong, L., P. Zhang, H. Chunyu and W. Gang (2007), “Evaluating the Effects of Embodied Energy in International Trade on Ecological Footprint in China”, Ecological Economics, 62: 136-148.

Kasman, A., and Y. S. Duman (2015), “CO₂ Emissions, Economic Growth, Energy Consumption, Trade and Urbanization in new EU Member and Candidate Countries: A Panel Data Analysis”, Economic Modeling, 44, 97-103.

Lin, D., Hanscom, L. Martindill, J. Borucke, M. Cohen, L. Galli, A. Lazarus, E. Zokai, G. Iha, K. Eaton and D.M Wackernagel (2016), “Working Guidebook to the National Footprint Accounts”, Edition 2016, Oakland: Global Footprint Network.

Nijkamp, P., E. Rossi and G. Vindigni (2004), “Ecological Footprints in Plural: A Meta-Analytic Comparison of Empirical Results”, Regional Studies, 38, 747-765.

Pesaran, M. H. and Y. Shin (1999), “An Autoregressive Distributed lag Modeling Approach to Cointegration Analysis”, In: S. Strom (Ed), Econometrics and Economic Theory in the 20th Century: The Ragnar Frisch Centennial Symposium. Cambridge University Press, Cambridge.

Rees W. E (1992), “Ecological Footprints and Appropriated Carrying Capacity: What Urban Economics Leaves out”, Environ Urban, 4:121–30.

Rees, W. E (1996), “Revisiting Carrying Capacity: Area-based Indicators of Sustainability”, Population and Environment, A Journal of Interdisciplinary Studies, Vol.17, No.3, PP. 195- 215.

Shahbaz, M., N. Loganathan, A. T. Muzaffar, K. Ahmed and M. A. Jabran (2016), “How Urbanization Affects CO₂ Emissions in Malaysia? The Application of STIRPAT Model”, Renewable and Sustainable Energy Reviews,57, 83-93.

Uddin, G. A., M. Salahuddin, K. Alam and J. Gow (2017), “Ecological Footprint and Real Income: Panel Data Evidence from the 27 Highest Emitting Countries”, Ecological Indicators, 77: 166–175.

Wackernagel, M (1994), “Ecological Footprint and Appropriated Carrying Capacity: a Tool for Planning toward Sustainability”, a Thesis Submitted in Partial Fulfillment of the Requirements for the Degree of Doctor of Philophy, University of British Colombia.

Wackernagel M, C. Monfreda, K-H. Erb, H. Haberl and NB Schulz (2004), “Ecological Footprint Time Series of Austria, The Philippines, and South Korea for 1961–1999: Comparing the Conventional Approach to an ‘Actual Land Area’ Approach”, Land Use Policy, 21:261-9.

Wiedmann, T., J. Minx, J. Barret and M. Wackernagel (2006), “Allocating Ecological Footprints to Final Consumtion Categories with Input-Output Analysis”, Ecological Economics, 56, 28-48.

Wilson, J., and M. Anielski (2005), “Ecological Footprints of Canadian Municipalities and Regions, the Canadian Federation of Canadian Municipalities”, Anielski Management Inc, from: www.anielski.com