| تعداد نشریات | 60 |
| تعداد شماره‌ها | 2,043 |
| تعداد مقالات | 16,470 |
| تعداد مشاهده مقاله | 43,654,460 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 24,823,453 |
خوانش هگل از تراژدی «آنتیگونه» | ||
| حکمت و فلسفه | ||
| مقاله 2، دوره 16، شماره 62، تیر 1399، صفحه 35-64 اصل مقاله (499.14 K) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22054/wph.2020.48191.1783 | ||
| نویسندگان | ||
| امیر مازیار1؛ محدثه ربانی نیا* 2 | ||
| 1استادیار فلسفه هنر، دانشگاه هنر، تهران، ایران. | ||
| 2کارشناسی ارشد فلسفه هنر، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران. | ||
| چکیده | ||
| تراژدی آنتیگونه در نظر هگل نه‌تنها آشکار کننده روح قومی یونان، بلکه برترین اثر هنری تمامی ادوار بود. نقش حیاتی که هگل برای این اثر ادبی در پدیدارشناسی روح قائل بود آشکار کردن «منطق تاریخ» بود. مقاله پیش رو در پی پاسخ به این پرسش است که هگل چه خوانشی از تراژدی آنتیگونه ارائه می دهد و چگونه «منطق تاریخ» را در این اثر درمی یابد؟ هگل جامعه یونان باستان را الگوی «وحدت زندگانی» می دانست با‌وجوداین معتقد بود در مقطعی از تاریخ این وحدت و وضعیت شادمانه حیات اخلاقیاتی (Sittlichkeit) یونان از هم می‌پاشد. از آنجا که او آثار ادبی و در کل هنر را دارای دلالت فرهنگی تاریخی و نخستین واسطه‌ای می‌داند که روح در ظرف آن به خودآگاهی می‌رسد، در بخش «روح حقیقی، حیات اخلاقیاتی» از کتاب پدیدارشناسی روح فرو پاشی وضعیت شادمانه حیات اخلاقیاتی یونان را با خوانش «تراژدی آنتیگونه» توضیح می دهد. آنچه هگل در تراژدی آنتیگونه دریافت، سلسله‌ای از تعارضات دردناک بود که حاصل تقابل قوای اخلاقیاتی جامعه بود؛ قوایی که پیش از این در وحدتی نیندیشیده بودند اما اکنون که تقابل آنها آشکار شده، حیات اخلاقیاتی جامعه فرو می پاشد و روح به مرحله ای عقلانی‌تر و آزادتر گذار می کند؛ این مراحل همانا منطق جریان غایت‌مند تاریخ به سوی تحقق آزادی است. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| هگل؛ پدیدارشناسی روح؛ حیات اخلاقیاتی؛ آنتیگونه؛ قانون الهی؛ قانون بشری | ||
| مراجع | ||
|
استرن، رابرت. (1393). هگل و پدیدارشناسی روح. ترجمه محمدمهدی اردبیلی، سید محمدجواد سیدی. تهران: ققنوس. جیمز، دیوید. (1395). زیبایی‌شناسی هگل، هنر، اسطوره، جامعه. ترجمه عبدالله سالاروند. تهران: نقش‌جهان. فیندلی، جان ن. (1390). گفتارهایی درباره فلسفه هگل. ترجمه حسن مرتضوی. تهران: چشمه. یانگ، جولیان. (1395). فلسفه تراژدی از افلاطون تا ژیژک. ترجمه حسن امیری آرا. تهران: ققنوس. Dudley, Will. (2009). Hegel and History. Albany: State University of New York Press.
Donougho, Martin. (1989). The woman in white: on the reception of Hegel’s Antigone. The Owl of Minerva, 21(1), 65-89.
Glowacka, drota, & Boos, Stephen. (2002). Between ethics and esthetics. Albany: State University of New York.
Hegel, Ge. Wilh.Fr. (1975). Aesthetics Lecture on Fine Art. Translated by T.M. Knox. London: Oxford.
Hegel, G. W. F. (1991): Elements of the philosophy of Right. Translated by H.B. Nisbet. Cambridge. Cambridge University PRESS.
Hegel, Ge. Wilh.Fr. (2018). The Phenomenology of Sprit. Translated by Terry Pinkard. Cambridge: Cambridge University Press.
Hegel, Ge. Wilh.Fr. (2001). The Philosophy of History. Translated by J. Sibree. Kitchner: Batoche.
Kojève, Alexandre. (1969). Introduction to the Reading of Hegel, translated by James H. Nichols, Jr. New York: Basic Books.
Magee, Glenn Alexander. (2010). The Hegel Dictionary. New yourk: Continuum.
Mills, patricia j. (1986). Hegel’s Antigone. the owl of Minerva, 17(2), 131-152.
Patten, Alan. (1999). Hegel’s Idea of Freedom. Oxford: Oxford University Press.
Sophocles (2009). The Theban plays: Oedipus the king, Oedipus at Colonus, Antigone. translated by Ruth Fainlight and Robert J. Littman. Baltimore: The Johns Hopkins University Press.
| ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 1,456 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 596 |
||