| تعداد نشریات | 60 |
| تعداد شماره‌ها | 2,115 |
| تعداد مقالات | 17,046 |
| تعداد مشاهده مقاله | 48,113,632 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 26,335,906 |
اثربخشی درمان تعاملی بر استرس والدگری، خودتنظیمی هیجانی و پرخاشگری کودکان مبتلا به اختلال آمیختگی اجتماعی بازداری نشده با و بدون اختلال نقص توجه/ بیش‌فعالی | ||
| روانشناسی افراد استثنایی | ||
| مقاله 9، دوره 11، شماره 43، مهر 1400، صفحه 237-267 اصل مقاله (1.14 M) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22054/jpe.2021.52067.2162 | ||
| نویسندگان | ||
| طاهره جعفری1؛ منصوره بهرامی پور اصفهانی* 2 | ||
| 1گروه آموزش روانشناسی بالینی، دانشکده ی علوم تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران | ||
| 2استادیار، گروه روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران | ||
| چکیده | ||
| هدف: این پژوهش به‌منظور بررسی اثربخشی درمان تعاملی (والدـ کودک) بر استرس والدگری، خودتنظیمی هیجانی و پرخاشگری کودکان مبتلا به اختلال آمیختگی اجتماعی بازداری نشده با و بدون اختلال نقص توجه/ بیش‌فعالی انجام شد. روش‌شناسی: این پژوهش نیمه آزمایشی و با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون وگروه کنترل بود. نمونه شامل 60 نفر از کودکان 5 تا 7 ساله مبتلا به اختلال آمیختگی اجتماعی بازداری نشده همراه با و بدون اختلال نقص توجه/ بیش‌فعالی بود که به شکل تصادفی انتخاب و در دوگروه کنترل و دوگروه آزمایش گمارش شدند. برنامه درمان تعاملی والد-کودک برای دوگروه آزمایش اجرا شد. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه علائم مرضی کودک، پرخاشگری شهیم، استرس والدینی آبیدین و خودتنظیمی هیجانی محقق ساخته جمع‌آوری شد. یافته‌ها: نتایج تحلیل کواریانس چندمتغیری نشان داد که درمان تعاملی تنها بر استرس والدگری و خودتنظیمی هیجانی گروه‌های کودکان 7-5 ساله مبتلا به اختلال آمیختگی اجتماعی بازداری نشده همراه با اختلال نقص توجه/ بیش فعالی و بدون اختلال نقص توجه/ بیش‌فعالی مؤثر بود. همچنین این روش درمانی بر استرس والدگری و خودتنظیمی هیجانی کودکان 7- 5 ساله مبتلا به اختلال آمیختگی اجتماعی بازداری نشده همراه با اختلال نقص توجه/ بیش فعالی مؤثرتر از گروه بدون اختلال نقص توجه/ بیش فعالی بود. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های پژوهش این روش درمانی به‌عنوان یک مداخله مؤثر در مشکلات هیجانی و جانبی کودکان مبتلا به اختلال آمیختگی اجتماعی بازداری نشده با و بدون اختلال نقص توجه/ بیش‌فعالی می‌تواند موردتوجه قرار گیرد. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| اختلال آمیختگی اجتماعی بازداری نشده؛ استرس والدگری؛ خودنتظیمی هیجانی؛ پرخاشگری؛ والد ـ کودک | ||
| مراجع | ||
|
منابع
امان الهی، عباس. شادفر، افروز و اصلانی، خالد(1396). « اثربخشی رابطه درمانی والد-کودک بر استرس والدگری مادران و پذیرش
والدینی کودکان دبستانی». فصلنامه خانواده و پژوهش. 41: 120-103.
انجمن روانشناسی آمریکا (2013). پنجمین ویرایش راهنمای تشخیص و آماری اختلال های روانی. ترجمه ی هامایاک آوادیس یانس،
حسن هاشمی میناباد وداوود عرب قهستانی(1395). تهران: انتشارات رشد.
انجمن روانشناسی آمریکا (2013). پنجمین ویرایش راهنمای تشخیص و آماری اختلال های روانی. ترجمه ی یحیی سیدمحمدی
(1393). تهران: نشر روان.
پیرنیا، بیژن. سلیمانی، علی. پیرنیا، کامبیز (1395). « مشکلات رفتاری و درمانهای روان شناختی، اثربخشی درمان تعاملی والد- کودک بر
پرخاشگری کودکان، یک کارآزمایی کنترل شده تصادفی مقدماتی». فصلنامه مطالعات روانشناسی بالینی دانشگاه علامه طباطبائی.
7 (27) : 69-47.
ستیر، ویرجینیا (1971). آدم سازی در روانشناسی خانواده. ترجمه بهروز بیرشک(1388). تهران : انتشارات رشد.
شهیم، سیما ( 1386). « پرخاشگری رابطه ای در کودکان پـیش دبستانی». مجله روانپزشکی و روانشناسی بالینی ایران .13(3) :271 -264.
شیرزادی، پرستو. فرامرزی، سالار. قاسمی، مسلم و شفیعی، میثم (1393). «بررسی روایی و اعتبار فرم کوتاه شاخص استرس فرزندپروری
(PSI-SF) ». مجله ی رویش روان شناسی. 3 (9) : 91-110.
صابری، جواد. بهرامی پور، منصوره. قمرانی، امیر و یارمحمدیان، احمد (1391). « اثربخشی برنامه گروهی فرزندپروری مثبت بر کاهش
استرس والدگری مادران دارای کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم». دانش وپژوهش در روانشناسی کاربردی. 15(2) : 77- 69.
عزیزی، آرمان. فاتحی زاده، مریم. احمدی، احمد. جزایری، رضوان(1397). « تأثیر درمان رابطۀ والد- فرزند بر تنیدگی و توانمندی والدین
فرزند دارای دچار اختلال کاستی توجه/ فزون کنشی». دوفصلنامه ی مشاوره وروان درمانی خانواده. 8 (1) : 27-46.
قوی میدانی، مریم(1397). « اثربخشی مداخله بازی درمانی مبتنی بر والد- کودک بر پرخاشگری واکنشی کودکان پیش دبستانی».
یازدهمین کنفرانس روانشناسی وعلوم اجتماعی. تهران. 11 تیرماه 97.
کاپلان، هارولد و سادوک، بنجامین(2007). خلاصه ی روانپزشکی. ترجمه ی فرزین رضاعی(1392). تهران: انتشارات ارجمند.
کاوه، منیژه. علیزاده، حمید. دلاور، علی و برجعلی، احمد(1390).« تدوین برنامه افزایش تابآوری در برابر استرس و تأثیر آموزش آن بر
مؤلفههای کیفیت زندگی والدین دارای کودک کم‌توان ذهنی خفیف». فصلنامه ایرانی کودکان استثنایی، 11(2) :140-119.
محمودی، مریم. برجعلی، احمد. علیزاده، حمید. غباری بناب، باقر. اختیاری، حامد و اکبری زردخانه، سعید(1395). «تنظیم هیجان در
کودکان با اختلال یادگیری و کودکان عادی. فصلنامه علمی – پژوهشی پژوهش در یادگیری آموزشگاهی و مجازی». 4 (13): 69-
84 .
مک نیل، چریل بادیفورد و همبری کیگین، تونی (1999). درمان مبتنی بر تعامل والد- کودک (PCIT). ترجمه ی بدرالدین نجمی و
نازیتا جانقربان .1395. تهران: انتشارات ارجمند.
Abidin, R. (1995). Manual for the parenting stress index. Odessa, FL: Psychological Assessment
Resources.
American Academy of Child and Adolescent Psychiatry. Facts for families: Attachment
Disorders. (2014). 85, 1-3. Version published: 2014 January10. from IDEAL database site http://
Barlow, J., Coren, E., Stewart‐Brown, S. (2003). Parent‐training programmes for improving maternal
psychosocial health. Cochrane Database of Systematic Reviews. 1(4),
doi:10.1002/14651858.CD002020.pub2.
Bjørseth, Å., Wichstrøm, L. (2016). Effectiveness of parent-child interaction therapy (PCIT) in the
treatment of young children’s behavior problems. A randomized controlled study. 11(9). 1-19.
doi: 10.1371/journal.pone.0159845.
Cole, P.M., Dennis, T.A., Smith-Simon, K.E., Cohen, L.H. (2009). Preschoolers’
emotion regulation strategy understanding: Relations with emotion socialization
and child selfregulation. Social Development. 18(2), 324-352.
Deater-Deckard, K., Scarr, S. (1996). Parenting stress among dual-earner mothers and
fathers: are there gender differences? Journal of Family Psychology.10(1), 45-59.
Dickmann, CR., Allen, B. (2017). Parent–child interaction therapy for the treatment of disinhibited
social engagement disorder: A case report. Evidence-Based Practice in Child and Adolescent
Mental Health. 2(1), 19-29.
Foley, Y.C., Higdon, L., White, J.F. (2006). A qualitative study of filial therapy: Parents' voices.
International Journal of Play Therapy. 15(1), 37.
Glover, G.J., & Landreth, G.L. (2000). Filial therapy with Native Americans on the Flathead
Reservation. International Journal of Play Therapy. 9(2), 57-80.
Goldstein, S., Goldstein, M., Jones, C.B., Braswell, L., Sheridan, S. (1998). Managing ADHD
in Children: A Guide for practitioners use. New york: John wiley & sons, Inc.
Hahlweg, K., Heinrichs, N., Kuschel, A., Bertram, H., Naumann S. (2010). Long-term outcome of a
randomized controlled universal prevention trial through a positive parenting program: is it
worth the effort? Child and adolescent psychiatry and mental health. 2010;4(1), 1-14.
Humphreys, K., Charles, N., Charles, Z., Nathan, F. (2017). Signs of reactive attachment
disorder and disinhibited social engagement disorder at age 12 years: Effects of
institutional care history and high-quality foster care. Development and
Psychopathology. 29, 675–684 .
Kinsworthy, S., & Garza, Y. (2010).Filial therapy with victims of family violence: A
phenomenological study. Journal of family violence. 25(4), 423-429.
Landreth, G.L., & Lobaugh, A. (1998). Filial therapy with incarcerated fathers: Effects on parental acceptance of child, parental stress, and child adjustment. Journal of Counseling & Development. 76(2), 157-165. Lee, M.K., & Landreth, G. L. (2003). Filial therapy with immigrant Korean parents in the United States. International Journal of Play Therapy. 12(2), 67-88. Liu, J. (2011). Early health risk factors for violence: Conceptualization, evidence, and implications.
Aggression and violent behavior. 16(1), 63-73.
Mirza, K.h., Mwimba, G., Pritchett, R., Davidson, C. (2016). Association between reactive a
attachment disorder/disinhibited social engagement disorder and emerging personality
disorder: a feasibility study. The Scientific World Journal. 2(4), 1-8.
Minnis, H.(2018). What happens to disinhibited social engagement disorder over time? Journal
of the American Academy of Child & Adolescent Psychiatry. 57(5), 304-305.
Montiel, C.N., Pena, J., Espina, G.M., Ferrer-Hernandez, M., López-Rubio, A., Puertas-Sánchez,
S., Cardozo-Durán, J.J. (2002). A pilot study of methylphenidate and parent training in the
treatment of children with attention- deficit hiperactivity disorder. Revista de neurologia.
35(3), 201-205.
Pirnia, B., Najafi, E., Lashkari, A., Saber Majidi, G. (2017). Evaluation of parent-child
interaction therapy on anexiety level in pre-elementary school children: A randomized
controlled trial. Practice in Clinical Psychology. 5(3), 167-176.
Underwood, M.K., Beron, K.J., Galperin, M.B., Gentsch, J.K., Risser, S.D. (2008). Family correlates
of children’s social and physical aggression with peers: Negative interparental conflict
strategies and parenting styles. International J Behav Dev. 32: 549-562.
Wells, K.C., Epstein, J.N., Hinshaw, S.P., Conners, C.K., Klaric, J., Abikoff, H.B., Abramowitz, A.,
Arnold, L. E., Elliott, G., Greenhill, L. L., Hechtman, L., Hoza, B., Jensen, P. S., March, J. S.,
Pelham,W., Pfiffner, L., Severe, J., Swanson, J. M., Vitiello, B., & Wigal, T. (2000). Parenting
and family stress treatment outcomes in attention deficit hyperactivity disorder (ADHD): An
empirical analysis in the MTA study. Journal of abnormal child psychology. 28(6), 543-53.
Xu, Y., Farver, J. A. M., Zhang, Z. (2009). Temperament, harsh and indulgent parenting, and Chinese
childrens proactive and reactive aggression. Child Development. 80(1), 244-258.
| ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 928 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 765 |
||