ابوالقاسمی، شهنام. (۱۳۹۳). تعیین اثربخشی نمایش درمانی (سایکودرام) بر میزان شادکامی و عزتنفس دختران دارای عزتنفس پایین پیشدانشگاهی شهر بابلسر. فصلنامه مددکاری اجتماعی، ۳ (4)، 22-27.
احمدی فروشانی، سیدحبیب الله؛ یزدخواستی و عریضی. (1392). اثربخشی روان نمایشگری با محتوای معنوی بر شادی، لذت و سلامت روان دانشجویان. روانشناسی کاربردی، 7(2)، 23-7.
امینی، رحمت. (1390). تئاتر پداگوژیک (تعلیمی_ تربیتی) مبانی و معیارها، تهران: انتشارات افراز.
آقایی، اصغر؛ عابدی، احمد و محمدی، الهام. (1390). بررسی ویژگیهای روانسنجی مقیاس درجهبندی SNAP-IV (فرم والدین) در دانشآموزان دوره ابتدایی شهر اصفهان. پژوهشهای علوم شناختی و رفتاری، 1(1)، 43-58.
بلاتنر، آدام. (1996). درون پردازی: رواندرمانی با شیوههای نمایشی. ترجمه حسن حقشناس و حمید اشکانی. (1383). تهران: انتشارات رشد.
پوررضاییان، مهدی. (۱۳۹۴). اثرسنجی سایکودراما در درمان دزدی مرضی (کلپتومانیا) – مورد پژوهی. مطالعات روانشناختی دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی دانشگاه الزهرا، ۱۱ (4)، 70-57.
راسخی نژاد، مهیار و خدابخشی کولایی، آناهیتا. (1398). اثربخشی روان نمایشگری به شیوهی گروهی بر افزایش مهارتهای اجتماعی و کاهش پرخاشگری در کودکان کار مهاجر افغان. مجله پرستاری کودکان، ۶ (۲)، ۶۰-۶۷.
سرمد، زهره؛ حجازی، الهه و بازرگان، عباس. (1390). روش تحقیق در علوم رفتاری، انتشارات آگاه.
شفیع پور، زهرا؛ صادق، رباب؛ جعفری اصل، معصومه وکاظم نژاد، لیلی. (1395). پرخاشگری در انواع سبکهای دلبستگی در نوجوانان، مجله پرستاری و مامایی جامع نگر،26(3)، 55-64.
شهیم، سیما. (1385). پرخاشگری آشکار و رابطهای در کودکان دبستانی. پژوهشهای روانشناختی، 9 (1- 2)، 27-44.
صدرالسادات، جلال؛ هوشیاری، زهرا; صدرالسادات، لیللا و زمانی، رضا. (1386). تعیین مشخصات روانسنجی مقیاس درجهبندی SNAP-IV اجرای والدین. مجله توانبخشی،8 (3)، 59-65.
صدری کرمانی، کاترین؛ شیرازی، الهام و نوحهسرا، شبنم. (1383). فراوانی اختلال بیش فعالی با کمبود توجه در سابقهی والدین کودکان مبتلا به این اختلال. موسسه علوم شناختی،12(1)، 55-58.
محروس، سمیه و استکی، مهناز. (1394). تأثیر تئاتردرمانی برمیزان پرخاشگری کودکان پسر مبتلا به سرطان 12-8 سال بیمارستان محک، اولین همایش علمی پژوهشی یافتههای نوین علوم مدیریت، کارآفرینی و آموزش ایران، تهران، انجمن توسعه و ترویج علوم و فنون بنیادین.
مرادیان، زهرا. (۱۳۹۰). اثربخشی آموزش کنشهای اجرایی بازدارن و برنامهریزی سازماندهی بر کاهش نشانههای اختلال ADHD و پرخاشگری کودکان مبتلا به اختلال.ADHD پایاننامه کارشناسی ارشد، دانشگاه فردوسی مشهد، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی.
نجاتی، امین؛ موسوی، رقیه؛ روشن چسلی، رسول و محمودی قرایی، جواد. (1395). اثربخشی مداخلات گروهی مبتنی بر رابطه والد - کودک (CPRT) بر شدت نشانههای اختلال بیش فعالی/کمبود توجه. (ADHD) روانشناسی بالینی و شخصیت (دانشور رفتار)، 14(1) 31-19.
واحدی، شهرام؛ فتحی آذر، اسکندر؛ حسینی نسب، سید داوود و مقدم، محمد. (1387). بررسی پایایی و روایی مقیاس پرخاشگری پیشدبستانی و ارزیابی میزان پرخاشگری در کودکان پیشدبستانی ارومیه. فصلنامه اصول بهداشت روانی، 10(1)، 15-24.
References
Blatner, A. (2003). Psychodrama. Play therapy with adults, 34-61.
Butler, J. D. (2017). The complex intersection of education and therapy in the drama therapy classroom. The Arts in Psychotherapy, 53, 28-35.
Castells, X., Cunill, R., & Capellà, D. (2013). Treatment discontinuation with methylphenidate in adults with attention deficit hyperactivity disorder: a meta-analysis of randomized clinical trials. European Journal of Clinical Pharmacology, 69(3), 347-356.
Connor, D. F., Newcorn, J. H., Saylor, K. E., Amann, B. H., Scahill, L., Robb, A. S., & Buitelaar, J. K. (2019). Maladaptive aggression: with a focus on impulsive aggression in children and adolescents. Journal of child and adolescent psychopharmacology, 29(8), 576-591.
Depue, B. E., Burgess, G. C., Willcutt, E. G., Ruzic, L., & Banich, M. T. (2010). Inhibitory control of memory retrieval and motor processing associated with the right lateral prefrontal cortex: evidence from deficits in individuals with ADHD. Neuropsychologia, 48(13), 3909-3917.
Emunah, R. (1994). Acting for Real: Drama Therapy Process. Technique, and Performance USA, Brunner/Mazel.
Faraone, S. V., & Glatt, S. J. (2009). A comparison of the efficacy of medications for adult attention-deficit/hyperactivity disorder using meta-analysis of effect sizes. The Journal of clinical psychiatry, 71(6), 754-763.
Foadodini, M., Beidikhti, h. (2012). Effecttiveness on drama therapy on social skills, adaptive behavior of mentally retarded girl with an IQ in the 70-55 age range 30-14 years. Journal of Research in Rehabilitation Sciences. 2012:913- 918.
Gezait, K. M., Mey, S. S. C., & Abdullah, M. N. L. Y. (2012). The role of psychodrama techniques to decrease the level of school violence in the Arab world. Interdisciplinary Journal of Family Studies, 17(2).
Gomez, R., & Hafetz, N. (2011). DSM-IV ADHD: Prevalence based on parent and teacher ratings of Malaysian primary school children. Asian Journal of Psychiatry, 4(1), 41-44.
Guli, L. A. (2004). The effects of creative drama-based intervention for children with deficits in social perception. Unpublished Doctoral dissertation, University of Texas.
Jones, P. (2005). The arts therapies: a revolution in healthcare. United Kingdom: Brunner-Routledge.
Joronen, K., Konu, A., Rankin, H. S., & Åstedt-Kurki, P. (2012). An evaluation of a drama program to enhance social relationships and anti-bullying at elementary school: a controlled study. Health promotion international, 27(1), 5-14.
Karataş, Z., & Gökçakan, Z. (2009). The Effect of Group-Based Psychodrama Therapy on Decreasing the Level of Aggression in Adolescents. Turkish Journal of Psychiatry, 20(4), 1-9.
Koutsoklenis, A., & Honkasilta, J. (2022). ADHD in the DSM-5-TR: What has changed and what has not. Frontiers in Psychiatry, 13: 1064141.
Lee, K. H., Baillargeon, R. H., Vermunt, J. K., Wu, H. X., & Tremblay, R. E. (2007). Age differences in the prevalence of physical aggression among 5–11‐year‐old Canadian boys and girls. Aggressive Behavior. Official Journal of the International Society for Research on Aggression, 33(1), 26-37.
Lischinsky, J. E., & Lin, D. (2020). Neural mechanisms of aggression across species. Nature neuroscience, 23(11), 1317-1328.
Mackay, D. (2017). The fantasy role-playing game: A new performing art. Jefferson, NC: McFarland and Company.
Mojahed, A., Zaheri, Y., & Moqaddam, M. F. (2021). Effectiveness of group psychodrama on aggression and social anxiety of children with attention-deficit/hyperactivity disorder: A randomized clinical trial. The Arts in Psychotherapy, 73, 101756.
Nourredine, M., Gering, A., Fourneret, P., Rolland, B., Falissard, B., Cucherat, M., & Jurek, L. (2021). Association of attention-deficit/hyperactivity disorder in childhood and adolescence with the risk of subsequent psychotic disorder: a systematic review and meta-analysis. JAMA psychiatry, 78(5), 519-529.
Orkibi, H. (2018). The user-friendliness of drama: Implications for drama therapy and psychodrama admission and training. The Arts in Psychotherapy, 59, 101-108.
Orkibi, H., & Feniger-Schaal, R. (2019). Integrative systematic review of psychodrama psychotherapy research: Trends and methodological implications. PloS one, 14(2), e0212575.
Perugi, G., Pallucchini, A., Rizzato, S., Pinzone, V., & De Rossi, P. (2019). Current and emerging pharmacotherapy for the treatment of adult attention deficit hyperactivity disorder (ADHD). Expert Opinion on Pharmacotherapy, 20(12), 1457-1470.
Polanczyk, G. V., Willcutt, E. G., Salum, G. A., Kieling, C., & Rohde, L. A. (2014). ADHD prevalence estimates across three decades: an updated systematic review and meta-regression analysis. International Journal of Epidemiology, 43(2), 434-442.
Rasekhinejad, M. (2019). Effectiveness of psychodrama on increasing social skills and reducing of aggression in Afghan immigrant labor children. Journal of Pediatric Nursing, 6(2), 60-67.
Rousseau, C., Benoit, M., Gauthier, M. F., Lacroix, L., Alain, N., Viger Rojas, M., & Bourassa, D. (2007). Classroom drama therapy program for immigrant and refugee adolescents: A pilot study. Clinical child psychology and psychiatry, 12(3), 451-465.
Ryff, C. D., & Singer, B. H. (2000). Biopsychosocial challenges of the new millennium. Psychotherapy and psychosomatics, 69(4), 170-177.
Slaughter, K. E., Leaberry, K. D., Fogleman, N. D., & Rosen, P. J. (2020). Reactive and proactive aggression in children with and without ADHD and negative emotional lability. Social Development, 29(1), 320-338.
Suresh, K. P. (2011). An overview of randomization techniques: an unbiased assessment of outcome in clinical research. Journal of Human Reproductive Sciences, 4(1), 8-11.
Thomson, N. D., & Centifanti, L. C. (2018). Proactive and reactive aggression subgroups in typically developing children: The role of executive functioning, psychophysiology, and psychopathy. Child Psychiatry & Human Development, 49, 197-208.
Trajković, N., Madić, D., Milanović, Z., Mačak, D., Padulo, J., Krustrup, P., & Chamari, K. (2020). Eight months of school-based soccer improves physical fitness and reduces aggression in high-school children. Biology of sport, 37(2), 185-193.
Ustun, B., Adler, L. A., Rudin, C., Faraone, S. V., Spencer, T. J., Berglund, P., & Kessler, R. C. (2017). The World Health Organization adult attention-deficit/hyperactivity disorder self-report screening scale for DSM-5. Jama psychiatry, 74(5), 520-526.
Vance, A., Ferrin, M., Winther, J., & Gomez, R. (2013). Examination of spatial working memory performance in children and adolescents with attention deficit hyperactivity disorder, combined type (ADHD-CT) and anxiety. Journal of abnormal child psychology, 41(6), 891-900.
Yazici, E., Yürümez, E., Yazici, A. B., Gümüş, Y. Y., & Atila, E. R. O. L. (2017). Affective temperaments in parents of children with attention deficit hyperactivity disorder. Archives of Neuropsychiatry, 54(2), 149–154.