آرین، آرمان. (1383). پارسیان و من: رازکوه پرنده (رستم دستان). تهران: نشر موج
آهنگر، علیاکبر. (1379). ساخت جمله مرکب ناهمپایه در زبان فارسی بر پایه نظریه حاکمیت و مرجعگزینی. پایاننامه دکتری. دانشگاه تهران.
دبیرمقدم، محمد. (1384). پژوهشهای زبانشناختی فارسی (مجموعه مقالات). تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
زاهدی، کیوان؛ زهرا ابوالحسنی چیمه و ارسلان گلفام. (1391). «ضمایر بازیافتی در زبان فارسی». پژوهشهای زبان و ادبیات تطبیقی، 3/3. ۱۰۱-۱۲۱.
صفوی، کورش. (1380). گفتارهایی در زبان فارسی، تهران: هرمس.
میرعمادی، علی. (1376). نحو زبان فارسی بر پایه حاکمیت و مرجعگزینی، تهران: سمت.
Aghaei, B. (2006). Clausal Complementation in Modern Persian. Ph.D Dissertation. University of Texas at Austin.
Alexiadou, A., et al. (2000). “Introduction”. In A. Alexiadou et al. (eds.). The Syntax of Relative Clauses. Amsterdam: John Benjamins. 1-51.
Bianchi, V. (2002a). “Headed relative clauses in generative grammar”. Part 1. Glot International, 6 (7). 197-204.
Carnie, A. (2013).
Syntax: A Generative Introduction. 3
rd edition.
Hoboken: Wiley-Blackwell.
Haegeman, L. (1994). Introduction to Government and Binding Theory. Oxford: Blackwell.
Hajati, A. K. (1977). ke-Constructions in Persian: Descriptive and Theoretical Aspects. PhD. Dissertation. Urbana: University of Illinois.
Karimi, S. (2001). “Persian complex DPs: How mysterious are they?” Canadian Journal of Linguistics. 46. 63-96.
Karimi, S. (2005). A Minimalist Approach to Scrambling: Evidence from Persian. Berlin: De Gruyter Mouton.
Kayne, R. (1994). The Antisymmetry of Syntax. Cambrige: MIT Press.